Hipergamia, jakimikolwiek iluzjami by się otoczyła, na jakiekolwiek wolności by się powołała, jest wieczystą zbrodnią przeciw proletariatowi i każdy ma prawo przeciw niej powstać i zbrojnie wystąpić. Poplecznicy despotyzmu, jeśli tylko nie mogą dłużej jej negować, bezwstydnie przypisują tej chorobie toczącej państwo zbawienne skutki. Gdy i ten oręż im się wytrąci i zmuszeni są przyznać jej zepsucie, próbują umknąć od prawdy, twierdząc, jakoby tylko część zasobu foidzkiego się nią kierowała. Jednak i tu, miotane desperacko łgarstwa muszą, dzięki nieskazitelności blackpilla, sczeznąć. Nie ma bowiem wśród zasobu foidzkiego pluralizmu, który by wynikał z różnych dążeń, a jedynie taki, który wynika ze sposobu dążenia do jednego, wspólnego dla ich całości; a mianowicie, imperatywu hipergamii. Z tego jedynego trzonu biorą się ich wszystkie akcje, doń mają ostatecznie, misternymi drogami, prowadzić. Niby różne łby tej samej hydry, całość zasobu foidzkiego można sprowadzić do tegoż imperatywu. Sądźcie więc nie pojedyncze objawy hipergamii, ale ich wspólne źródło, a więc cały zasób foidzki. Karajcie nie tylko tę część zasobu, która wprost i otwarcie chce stosować hipergamię, ale i tę, która robi to skrycie. Obie są jednakowo winne; obie jednakowo dążą do rozpętania jak najbardziej rozszalałej hipergamii; obie jadnakowo próbują zadać proletariatowi cios w plecy.
